Γιώργος Σαμπάνης : " Άκουγα Νταλάρα από το πρωί μέχρι το βράδυ ".

 

Στον Σταύρο Θεοδωράκη και το Podcast, Πρωταγωνιστές, μίλησε ο Γιώργος Σαμπάνης και αναφέρθηκε στην οικογένειά του, τον αθλητισμό αλλά και τη μουσική.

«Όχι δεν είχα φανταστεί έτσι τη ζωή μου. Μεγάλωσα στην Αργυρούπολη, οι γονείς μου είχαν χωρίσει όταν ήμουν πολύ μικρός. Μέναμε στον Ασπρόπυργο γιατί εκεί ο πατέρας μου ήταν καθηγητής και όταν χώρισαν οι γονείς μου, πήγαμε με τη μητέρα μου να μείνουμε στην Αργυρούπολη. Το 1989 χώρισαν οι γονείς μου, έμενα με την αδερφή μου και τη μητέρα μου και τον πατέρα μας τον βλέπαμε κάθε δεύτερο Σαββατοκύριακο.

Δεν έκανα ποτέ όνειρα για το μέλλον. Τα όνειρά μου ήταν το σύντομο μέλλον, στο τώρα. Η μητέρα μου είχε καταλάβει ότι μου άρεσε η μουσική και με είχε γράψει στο ωδείο όταν ήμουν 6 ετών. Μεγάλωσα μέσα σε χορευτικά γιατί οι γονείς μου ήταν δάσκαλοι παραδοσιακών χορών. Άκουγα Νταλάρα από το πρωί μέχρι το βράδυ.

Ο αθλητισμός μπήκε στη ζωή μου όταν ήμουν 14 ετών. Από τα 6 μου μέχρι τα 14 έπαιζα με την κιθάρα μου. Κάποια στιγμή από μια σπόντα, βρίσκομαι στον στίβο. Είχε πάει ένας φίλος μου που ήταν 13 ετών και είχε ερωτευτεί μια κοπέλα που έπαιζε βόλεϊ. Αλλά δεν το είχα πει στη μητέρα μου γιατί θα έλεγε ότι χάνω μαθήματα. Φτάνουμε στον στίβο και εκείνη την ώρα μαζεύονται 20 παιδιά και τρέχουνε. Ο φίλος μου είχε πάει δίπλα στο βόλεϊ για να δει την κοπέλα του. Ήταν τότε ένας προπονητής και μου λέει “εσύ δεν θα τρέξεις;” Και νόμιζα πως έπρεπε να τρέξω και εγώ παρόλο που δεν είχα πάει γι αυτό. Και ξεκίνησα να τρέχω και έτσι έμπλεξα με τον στίβο. Γύρισα σπίτι και το είπα στη μητέρα μου και της είπα πως θα πηγαίνω εκεί.

«Αγάπησα τον αθλητισμό»

«Πήρα πολλά μετάλλια. Έτρεξα και σε παγκόσμια πρωταθλήματα. Δεν ξέρω αν θα έκανα στίβο αν δεν μου έλεγε ο φίλος μου να πάμε να δούμε την κοπέλα του. Ο στίβος κράτησε 11 χρόνια. Συνέχιζα όμως τη μουσική απλά δεν έκανα live. Στα 17 μου έγραψα το πρώτο μου τραγούδι που ήταν το “Φιλί της ζωής” της Έλενας Παπαρίζου. Ο Γιάννης Δόξας διάλεξε τη μουσική για την ταινία.

 

Ήθελα να ήμουν με τον προπονητή που με είχε διαλέξει για τον στίβο και ήθελαν να με έβαζαν με κάποιον άλλον. Είχαμε κακό κλίμα στην προπόνηση και ίσως γι αυτό δεν ταυτίστηκα με την αθλητική μου καριέρα. Δεν συγκρίνεται η δυσκολία που έχει ένας πρωταθλητής με έναν τραγουδιστή. Σταμάτησα τον στίβο με λύπη γιατί δεν είχα καταφέρει να κάνω αυτά που μπορούσα. Όνειρό μου ήταν πάντα οι Ολυμπιακοί Αγώνες. Αγάπησα τον αθλητισμό. Το μόνο που κατάφερα ήταν να εμφανιστώ στην έναρξη των Ολυμπιακών Αγώνων το 2004 και όχι ως αθλητής. Δεν είχα καταφέρει να περάσω το όριο για τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004 γιατί έσπασα το πόδι μου τον Μάιο».

«Το μεγαλύτερό μου απωθημένο είναι να γράψω ένα τραγούδι για τη Χαρούλα Αλεξίου αλλά ξέρω ότι δεν θα γίνει ποτέ γιατί έχει σταματήσει να τραγουδάει. Είναι η αγαπημένη μου τραγουδίστρια. “Πεθαίνω” με τη φωνή της. Ό,τι αισθάνομαι και ό,τι έχω περάσει, το έχει πει η Χαρούλα.

Εγώ τον εαυτό μου δεν τον παραδέχθηκα ως σπουδαίο συνθέτη αλλά ως σπουδαίο ακροατή. Αγαπώ πολύ τη μουσική. Η ελληνική μουσική μου, η δισκοθήκη μου σταματάει στη δεκαετία του 1980 εκτός αν έχει τραγουδήσει η Χαρούλα Αλεξίου. Σταματάει εκεί. Μετά είναι πολύ επιλεκτικά τα πράγματα. Ναι με έχουν σεβαστεί πιο πολύ οι εμπορικοί. Είχα μεγάλη διαδρομή για να πείσω τον εαυτό μου ότι μπορώ και καλύτερα και μετά όλους τους υπόλοιπους.

Ο Σωκράτης Μάλαμας έχει πει τραγούδι μου όπως και ο Γιώργος Νταλάρας, ο Γιάννης Κότσιρας. Βλέπω κινηματογράφο σαν τρελός, πολλές ταινίες, βιβλία και πολλή μουσική. Αυτά με εμπνέουν. Δεν γράφω στίχους, σπάνια θα γράψω».